Sytuacja uchodźców we Włoszech: życie oczekujące na status

Europa z miękką polityką wobec migrantów staje się dla nich mile widzianym schronieniem. Główny strumień uchodźców pochodzi z Afryki, Azji Południowej, Bliskiego Wschodu – krajów z konfliktami zbrojnymi, niestabilną sytuacją polityczną i problemami gospodarczymi. Tak więc Włochy jako pierwsze spotkały uchodźców z krajów Afryki Północnej. Dla niektórych migrantów jest to kraj tranzytowy, ale wielu pozostaje we Włoszech jako uchodźcy.

Standardy przyznawania statusu uchodźcy

Nie będzie to dotyczyło turystów, nie tylko migrantów, ale osób, które opuściły swoją ojczyznę z powodu nadzwyczajnych okoliczności związanych z groźbą stania się ofiarą prześladowań politycznych, religijnych, rasowych wobec samej osoby lub jej bliskich. Uzasadnione obawy przed prześladowaniami po powrocie do ojczyzny są również podstawą do uzyskania statusu uchodźcy.

Standardy nadawania statusu uchodźcy we Włoszech zawarte są w Dekrecie nr 251/2007, opartym na postanowieniach Dyrektywy UE nr 2004/83/WE z dnia 29.04.2004 oraz innych międzynarodowych dokumentach prawnych.

Zgodnie z ustawodawstwem Republiki pojęcie uchodźcy stosuje się do osób (obywateli państw trzecich spoza UE lub bezpaństwowców), którym udzielono azylu politycznego we Włoszech.

Statusu uchodźcy nie otrzymają osoby:

• uznani za uchodźców w innym kraju;
• tych, którzy przybyli z kraju europejskiego (nie z ojczyzny) i nie ubiegali się tam o azyl polityczny;
• skazany we Włoszech za przestępstwa (od kradzieży po handel bronią).

Na uzyskanie ochrony międzynarodowej, a tym samym statusu uchodźcy można liczyć tylko po spełnieniu określonych warunków. Jednym z obowiązkowych i przekonujących argumentów przemawiających na korzyść wnioskodawcy jest istnienie historii uchodźczej, popartej oficjalnymi dokumentami. Materiały te muszą potwierdzać prawdziwość opisanych faktów, historię prześladowań oraz apele do organów ścigania, organów rządowych o pomoc.

Prawa uchodźców posiadających status urzędowy

Nawet Konwencja Genewska dotycząca statusu uchodźców (1951) zabroniła wszelkiej dyskryminacji wobec osób poszukujących ochrony, dzięki czemu mają one równe prawa z innymi obcokrajowcami:

• o zezwolenie na pobyt (zezwolenie na pobyt) na okres 5 lat, po którym można ubiegać się o obywatelstwo;
• o dowód osobisty i dokument podróży documento di viaggio, z którym można podróżować za granicę w terminie określonym w zezwoleniu pobytowym, nie dłuższym jednak niż 90 dni z rzędu. Ważne: odwiedzanie ojczyzny jest zabronione, w przeciwnym razie status uchodźcy zostanie utracony;
• do łączenia rodzin: współmałżonek, małoletnie dzieci, samotni rodzice wymagający opieki. Uwaga: w tym przypadku nie jest wymagany dowód dochodu ani wskazanie miejsca zamieszkania;
• na bezpłatne zakwaterowanie, które zapewnia Służba Ochrony Osób Ubiegających się o Azyl (SPRAR) w ramach Narodowego Programu, ale z tego prawa korzysta się dopiero po skontaktowaniu się z Questurą w Ośrodkach Recepcji Ratunkowej;
• o wsparcie materialne na 90 dni w postaci zasiłku w wysokości 17,5 euro dziennie, gminne świadczenia socjalne dla osób niepełnosprawnych, na ciążę i poród. Dodatkowo raz w roku można otrzymać jednorazowy zasiłek w wysokości 2066 euro, ale nie więcej niż 4 razy w ciągu 6 lat;
• za usługi medyczne świadczone na podstawie bezpłatnej karty zdrowia. Wydawany jest osobom zarejestrowanym w Narodowym Systemie Zdrowia na okres ważności zezwolenia na pobyt. Uwaga: uchodźcy są zwolnieni z opłacania składek medycznych przez dwa miesiące, po czym są uznawani za zdolnych do pracy;
• na działalność zawodową (najem lub samozatrudnienie);
• do nauki, w tym dla małoletnich dzieci.

Wszystkie te prawa są zapisane w prawie włoskim.

Procedura uzyskania statusu uchodźcy we Włoszech

Przed złożeniem wniosku o ochronę międzynarodową i azyl upewnij się, że Twoja sytuacja spełnia wymagania, ponieważ uzyskanie statusu uchodźcy we Włoszech nie jest łatwe.

Jest to proces prawny, który wymaga specjalistycznej wiedzy i – najlepiej – umiejętności językowych. Zazwyczaj włoscy prawnicy pomagają w rejestracji statusu, ale ich usługi są odpłatne. Jeśli masz pewność co do swoich możliwości, możesz samodzielnie przeprowadzić procedurę.

Jakie etapy trzeba przejść, aby uzyskać status uchodźcy?

1. Skontaktowanie się z strażą graniczną lub lokalnym biurem questura (wydział imigracyjny komisariatu policji) po przybyciu do kraju, w którym będziesz musiał przekazać paszport. Zamiast paszportu wydawana jest kopia dokumentu, na którym widnieje pieczątka kierownictwa, wskazująca na wycofanie oryginału. Dodatkowo zostanie wydany kolejny dokument (cedolino), który zalegalizuje obecność w kraju. Wskaże również datę wizyty na miejscu w celu ubiegania się o azyl.
2. Złożenie wniosku i pierwsza rozmowa kwalifikacyjna. W wyznaczonym terminie należy przyjść na dworzec, aby napisać wniosek o zezwolenie na pobyt i wypełnić ankietę, w której trzeba będzie podać swoją autobiografię i wskazać fakty, które wpłynęły na decyzję o opuszczeniu ojczyzny. Wszystkie informacje muszą być udokumentowane.

Ankieta i autobiografia mogą być napisane w Twoim ojczystym języku, będą tłumaczone przez tłumaczy wewnętrznych. We wniosku wskazano adres zamieszkania w celu uzyskania zezwolenia na pobyt czasowy. Dodatkowo potrzebne będzie osiem zdjęć 4x4 cm, wyniki pobrania odcisków palców i badania lekarskiego. Tu również odbędzie się wstępne przesłuchanie, po którym sporządzony zostanie protokół i zostanie wydany tzw. ricevuta di verbalizazione – kopia wniosku ze zdjęciem i datą uzyskania zezwolenia na pobyt. Okres zezwolenia na pobyt w Richevut wynosi zwykle 3 miesiące, ale jest przedłużany do czasu wydania decyzji o statusie.

1. Rozpatrzenie wniosku. Ochroną międzynarodową zajmuje się jedna z siedmiu komisji terytorialnych (Commissione Territoriale), które znajdują się w Gorycji, Mediolanie, Rzymie, Foggi, Syrakuzach, Crotone i Trapani. W wyniku rozpatrzenia wniosku komisja podejmuje decyzję, czy zaprosić kandydata na rozmowę kwalifikacyjną, czy nie.
2. Wywiad z komisją terytorialną. Celem tego wydarzenia jest upewnienie się, że fakty podane w oświadczeniu są prawdziwe, tak wiele uwagi poświęca się zachowaniu uchodźców. Oprócz wnioskodawcy w rozmowie może uczestniczyć tłumacz, prawnik, przedstawiciel służby imigracyjnej, który sporządza protokół.
3. Przypisanie statusu lub odrzucenie prośby. Za trzy dni Komisja Centralna, która znajduje się w Rzymie, podejmie ostateczną decyzję. W przypadku pozytywnego wyniku wnioskodawca otrzymuje zezwolenie na pobyt na okres 5 lat.

W ponad 50% przypadków wnioskodawcy otrzymują status uchodźcy.

Trudności napotykane przez migrantów w uzyskaniu statusu uchodźcy

Sytuacja migranta, który wystąpił o status uchodźcy, jest nie do pozazdroszczenia. Do trudności związanych z pobytem w obcym kraju i niepewności sytuacji dołącza stres psychiczny.

Do głównych trudności należy brak znajomości języka i aspektów prawnych procedury uznania migranta za uchodźcę. Kolejną trudnością, z jaką borykają się migranci, jest gromadzenie dokumentów uzasadniających uzyskanie statusu uchodźcy.

Obecność dokumentów potwierdzających dane o przyczynach uchodźstwa podane we wniosku jest być może najważniejszym kryterium uzyskania statusu. Musisz zacząć zbierać takie dowody w domu.Mogą to być zaświadczenia lekarskie o urazach, urazach, urazach doznanych w wyniku prześladowań, dokumenty potwierdzające odwołanie się do organów ścigania i organów państwowych, doniesienia o naruszeniach praw człowieka itp.

Kolejny trudny moment wiąże się z niemożnością legalnego znalezienia pracy, dlatego przez cały okres rozpatrywania wniosku należy zadowolić się wsparciem ze strony państwa.

Wreszcie odmowa nadania statusu. Jeżeli po rozmowie komisja odrzuciła wniosek, możesz odwołać się za pośrednictwem adwokata do Sądu Cywilnego w miejscu złożenia wniosku, oczywiście o ile jest możliwość opłacenia jego usług lub skorzystania z bezpłatnej pomocy prawnej ( patrocinio gratuito) adwokata opłacanego przez państwo.

W przypadku braku statusu uchodźcy i niemożności powrotu do ojczyzny władze włoskie mogą zaoferować pomoc pomocniczą lub humanitarną.

Życie uchodźców we Włoszech przed uzyskaniem statusu

Od momentu przybycia migranta do kraju do otrzymania oficjalnej odpowiedzi w sprawie statusu mija co najmniej sześć miesięcy, a w niektórych przypadkach znacznie więcej. Jak się mają uchodźcy przez cały ten czas? Programy rządowe wspierają migrantów, ale w rzeczywistości wszystko nie jest takie proste.

• Mieszkania. Dla uchodźców otwarto około 1900 tymczasowych struktur. Są to głównie przerobione prywatne hotele, campingi, obozy namiotowe na obrzeżach. W większości przypadków budynki są w złym stanie. Kilka osób mieszka w pokoju o niezbyt dobrych warunkach mieszkaniowych i sanitarnych.
• Pomoc materialna. Mieszkanie, wyżywienie, niezbędne artykuły gospodarstwa domowego płaci państwo z 17,5 euro, które nakłada się na osobę, a tylko 2,5 euro oddaje się na ręce. Wszystko inne na własny koszt.
• Stanowisko. Przed otrzymaniem statusu migranci nie mogą oficjalnie pracować, co oznacza, że ​​mogą zarobić na pracę tymczasową, oszustwo lub kradzież. W tym okresie program integracyjny jeszcze nie obowiązuje, dlatego migranci przez większość czasu nie są zajęci niczym, są zdani na siebie.

Nic dziwnego, że taki stan rzeczy może stwarzać napiętą atmosferę, przyczyniać się do wzrostu przestępczości w każdym mieście i na terenie całego kraju oraz powodować sytuacje kryzysowe, podobnie jak problemy z migrantami w Niemczech.

Sytuacja migrantów zmienia się po otrzymaniu statusu uchodźcy. Otrzymują pewne prawa i stopniowo zaczynają integrować się ze społeczeństwem.

Sytuacja uchodźców: teraźniejszość i przyszłość

Procedura uzyskania statusu uchodźcy we Włoszech jest dość skomplikowana i długa. Około połowa próśb jest spełniona. Osoby ubiegające się o azyl mogą spodziewać się poprawy jakości życia. Jednak przez cały ten okres cudzoziemiec zmuszony jest do bezczynności i zadowolenia się z pomocy państwa, co sprawia, że ​​sytuacja migrantów jest trudna, a otoczenia w pewnym stopniu niebezpieczna.

Włochy, podobnie jak reszta Europy, przeżywają kryzys migracyjny, który zmusza władze do poszukiwania rozwiązania problemu. Na przykład włoskie władze postanowiły zamknąć granice i zademonstrowały powagę swoich zamiarów, gdy w czerwcu 2021 r. na kilka dni zabroniły wstępu do ich portów statkowi przewożącemu uratowanych uchodźców z Libii. Minister spraw wewnętrznych kraju Matteo Salvini zamierza zaostrzyć politykę wobec nielegalnych uchodźców i przyspieszyć legalizację przybyszów.